Het gebouw aan de Laagsestraat in Ootmarsum is door Gemeentelijke inspanning een bewaard gebleven deel van de voormalige fabriek van Twentse Damast NV. De fabriek vindt zijn oorsprong in 1813 toen de familie S. Bendien en Zn zich met de textielfabriek vestigde aan de Denekamperstraat in Ootmarsum. Sinds 1835 was er een weefschool aan verbonden. 

Bij de bouw van een nieuwe fabriek in 1860 werd de eerste stoommachine aangeschaft waarmee de overgang gemaakt werd van handweven met de smietspoel naar machinaal weven met de snelspoel. 

Het familiebedrijf werd in 1892 omgezet in een naamloze vennootschap: N.V. Twentsche Damast-, Linnen- en Katoenfabriek voorheen S. Bendien en Zonen. Alfred Bendien, een nazaat van de oprichter, werd in 1893 benoemd tot technisch directeur. Het waren moeilijke tijden. Sommige wevers werkten ‘s zomers op het land en verschenen dan niet op de fabriek; ook stuurde Bendien, als de opdrachten uitbleven, mensen zonder meer naar huis. De werkomstandigheden waren allesbehalve optimaal. 

Aan het eind van de 19de eeuw moesten de arbeiders zelf de petroleumlampen schoonhouden: bij verzuim kregen ze een boete van 10 cent. Als een lampenglas brak, moest de arbeider bij zijn werkgever een nieuw lampenglas kopen voor 15 cent, terwijl zijn uurloon slechts 25 cent bedroeg!

De fabriek kende goede en slechte tijden. In 1927 werd het aantal weefgetouwen nog uitgebreid, maar in de crisisjaren en tijdens de Tweede Wereldoorlog werden deze voor een deel stilgelegd. In slechte tijden werden de lonen diverse keren verlaagd. 

Het bedrijf kwam in 1944 in handen van H. Ten Cate Hzn. en Co. te Almelo, die in 1957 fuseerde met de Koninklijke Stoomweverij Nijverdal onder de naam: Koninklijke Textielfabrieken Nijverdal Ten Cate N.V. 

Rond 1962 ging de fabriek beter draaien. Er werd zelfs een grote kantine gebouwd aan de Laagsestraat, waarvan ook verenigingen in Ootmarsum gretig gebruik maakten. 

In 1972 waren er bij “de Damast” tachtig werknemers in dienst onder wie veertien van Turkse komaf. In de nacht van 26 op 27 oktober van dat jaar brandde een groot deel van de fabriek af. Er werd een nieuwe hal gebouwd, maar daarna ging het geleidelijk bergafwaarts. 

In 1974 kwam het confectiewerk stil te liggen. In 1988 werd het 175-jarig bestaan nog luisterrijk gevierd met een groot vuurwerk en de aanbieding van het beeld De Poaskearls op het Kerkplein. Maar in 1995 viel het doek, toen G. Steinmeijer de fabriek opkocht en alle machines overbracht naar Losser. Het personeel ging mee.

De constructie van betonskelet met kenmerkende schaaldaken vertegenwoordigt een grote bouwhistorische en cultuurhistorische waarde. De betonnen boogspanten die in langsrichting met elkaar verbonden zijn door liggers, dragen tongewelven van gewapend beton. Daarmee kon een grote overspanning worden bereikt zonder ondersteunende kolommen. De hoogte en het vrijwel onbelemmerde vloeroppervlak gaven veel vrijheid voor de toenmalige bedrijfsvoering van Twentse Damast om nieuwe functies onder te brengen.